Annem, kız kardeşim, ablam, eşi, ben ve Emin'ciğim doluştuk bir arabaya ve Şile'ye yarım saat kadar uzaklıktaki at köyüne geldik.
O ana kadar hatta atın üstüne çıkana kadar hiçbir korku belirtisi göstermemiştim. Hatta korkmak aklımın ucundan bile geçmemişti, hiç tereddüt etmeden binmeyi kabul ettim. Önce saç bonesini sonra kaskı taktıktan sonra ha gayret deyip ata tırmandım :)) Kollarımı boynuna doladığım o anda hafif bir ürperti gelmişti aslında, hem çok asil hem çok asi geldi bu gösterişli canlı bana.
2 tur attıktan sonra birden durdu ve gürültüyle çıkardığı sesle birlikte kemiklerini hissettirdi. İşte o an bir daha asla yaşamak istemeyeceğim bir andır. Antrenör gerilmemem gerektiğini, eğer gerilirsem bunu atın hissedeceğini ve onun da gerileceğini söyledikten sonra ellerimin titremeye başladığını farkettim. Hemen boynuna sarıldım "nolur beni atma üzerinden, seni rahatsız etmek için gelmedim" diye saçma sapan konuştuğumu hatırlıyorum.
Boynu sıcacıktı ama, o kadar güzel bir hayvan ki... 2 tur daha attık, bu sefer daha gürültülü şekilde ses çıkardı ve kemiklerinin titreşimi iyice korkuttu beni. "İnmek istiyorum artık, devam etmeyeceğim" dediğimde atın sakinleşmesi gerektiğini söyledi antrenör. Sesimi yükselterek "inmem lazım" dedim, "şştt sessiz ol, atın ürküteceksin" dedi bu sefer. O an bizimkilere doğru döndüm ve "birisi anlatsın şuna, inmem gerekiyor" diye asabileştim iyice. O esnada eşim geldi ve çok şükür sağ salim indim atın üzerinden.
Bir daha asla binmeyeceğimden eminim. Aslında daha iyi bir antrenöre denk gelseydim çok sevecektim belki de at binmeyi. Ama böyle oldu işte. Ablamlar, eşim çok sevdiler. Tek korkan da bendim zaten :(
Atın üzerinde 3 dakika kalabilmeiş olsam da 300 tane fotoğrafım olmuştur herhalde :))) Zaten amaç da bu; haberim yokmuş gibi çek pampa!
"Aslında anlaşırız biz senle ya, ama emin olamıyorum" bakışması :)
Canım anneciğim de çok yaklaşamadı atlara. Eee benim enteresan tepkilerimden sonra normal tabii :))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder